حسین خرازی دهکردی (زادهٔ ۱ شهریور ۱۳۳۶ اصفهان – درگذشت ۸ اسفند ۱۳۶۵ شلمچه) نظامی ایرانی بود، که در خلال جنگ ایران و عراق از فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بشمار میآمد و فرماندهی لشکر ۱۴ امامحسین را برعهده داشت.
وی در طول جنگ در عملیاتهای طریقالقدس، فتحالمبین، بیتالمقدس، رمضان، والفجر ۴، بدر و والفجر ۸، حضوری فعال داشت. خرازی در خلال عملیات خیبر در پی برخورد ترکش، دست راست خود را از دست داد،[۲] ولی پس از مدتی به صحنه نبرد بازگشت و سرانجام در خلال اجرای عملیات کربلای ۵ در منطقه شلمچه کشته شد.
حسین خرازی در ۱ شهریور ۱۳۳۶ در کوی کلم، در شهر اصفهان زاده شد.
خرازی در شروع جنگ ایران و عراق در کردستان حضور داشت و پس از یک سال فعالیت در کردستان، راهی منطقه جنگی جنوب شد و به سمت فرمانده اولین خط دفاعی که مقابل عراقیها در جاده آبادان به اهواز، در منطقه دارخوین تشکیل شده بود، منصوب گشت. این خط به مدت ۹ ماه در برابر هجوم ارتش عراق مقاومت کرد، در حالی که نیروهای آن از نظر تجهیزات جنگی و امکانات تدارکاتی نیز در مضیقه بودند. در عملیات شکست حصر آبادان، خرازی فرماندهی جبهه دارخوین را برعهده داشت و نیروهای تحت امر وی، پلهای حفار و ماحسین خرازی در روز ۸ اسفند ۱۳۶۵ در خلال اجرای عملیات کربلای ۵ کشته شد. پیکر وی در قطعه شهدای کربلای ۵ در منتهیالیه شمالغربی گلستان شهدای اصفهان دفن گردید. در طرفین سنگ قبر خرازی دو قطعه سنگ، به نشان یادبود از همرزمان خرازی بنامهای رضا حبیباللهی و مصطفی ردانیپور مستقر میباشد، که جنازه آنها هیچگاه یافت نشد.رد را که نیروهای عراقی با نصب آنها، بر روی رودخانه کارون، از عرض رودخانه عبور کرده بودند و اقدام به محاصره نمودن شهر آبادان کرده بودند را، به تصرف خود درآوردند.